Czasami zadajemy pytanie o to "jak się do czegoś zmotywować?"; "jak zrobić coś tak, żeby się chciało, kiedy się nie chce?". W kwestii ojcostwa również. Myślę jednocześnie, że to pytanie jest postawione na głowie, że ono wywraca wszystko i stawia sprawę wbrew naturze. Na początek zadaję najpierw sobie, i podobnie moim gościom, pytanie: CO MNIE MOTYWUJE? a dokładnie: co lubię robić razem z moimi dziećmi; co chciałbym im pokazać; co teraz ważnego potrzebujemy się nauczyć; jak lubię realizować z nimi różne projekty?
Czujesz różnicę?
"JAK SIĘ ZMOTYWOWAĆ?" kojarzy mi się z przymuszaniem się do robienia czegoś czego nie chcę, no i w związku z tym z "przeciąganiem liny". Natomiast pytanie o to: "CO LUBIĘ w tej relacji?" + "co jest dla mnie ważne?" + "co jest inspirujące w tym działaniu dla mnie i dla dziecka?", ono umocowuje elastyczne i bezpieczne podłoże. Dla mnie jest jak elastyczna lina np. rozpięta między dwoma słupkami i asekurująca hamak, na którym można się zdrzemnąć albo poczytać.
Przypomniałem sobie o tym świadomie dzisiaj, zapraszając do wspólnej zabawy siedmio i dwulatkę. Z pozoru błacha gra z rozłożonym na podłodze sznurkiem, udawanie linoskoczków cyrkowych to faktycznie trening równowagi, koncentracji, uczenie wytrwałości - zwłaszcza u siedmiolatki kiedy dwulatka przemierza trasę w "nie swojej kolejce", praca z emocjami i w gruncie rzeczy świetnie zrealizowany czas. Po czym można poznać, że była w tym ta mityczna motywacja? No po tym, że nastepnego dnia dziecko samodzielnie odtwarza zabawę albo samodzielnie zaprasza do powtórzenia i po tym co w związku z tym czuję ja?
Masz podobnie? Potrzebujesz jakieś specjalnej motywacji do wychowywania w takiej sytuacji? A czym jest generalnie wychowywanie? Wtłaczaniem wartości, czy może wartościowym działaniem i modelem?
V.
